เสียงปรบมือต้อนรับ ช่างภาพคนใหม่ของกองบรรณาธิการนิตยสารผู้หญิงระดับแนวหน้าของเมืองไทย ดังขึ้นแบบไม่พร้อมเพรียง อาจจะเป็นเพราะแต่ละคนต่างมุ่งสนใจไปที่หน้าตาและบุคลิกภาพ ของช่างภาพคนใหม่มากกว่าที่จะตั้งใจปรบมือ
ด้วยความสูง 180 กว่า และน้ำหนัก100 กว่าๆ ของช่างภาพวัยอาวุโสวัย 55 ปีทำให้ดูโดดเด่นสะดุดตา ซึ่ง ยังไม่รวมใบหน้าที่จัดว่าหล่อเหลา และเคราสั้นที่ลากยาวจากบริเวณใบหูทั้งสองข้างที่ดกดำแต่ตัดสั้นสะอาดนั้นอีก ที่ทำให้ช่างภาพอาคเนย์ มีบุคลลิกภาพที่โดดเด่น สมกับที่เพิ่ง อิมพอร์ตมาจากเมืองนิวยอร์ค สหรัฐอเมริกา
กองบรรณาธิการทั้งหมด พร้อมใจกันเรียกช่างภาพ อาวุโสว่า “ลุงเนย์” ซึ่งว่ากันจริงๆแล้วจะเรียกพี่เนย์ตามที่แกต้องการก็ได้ เพราะบุคลิกการพูดจาของแกนั้น ยียวนกวนใจไม่แพ้พวกหนุ่มๆ
.
.
.
ลุงเนย์แต่งตัวเป็นช่างภาพอเมริกันจ๋า ด้วยกางเกงขายีนส์ขาสั้น เป้ายาว ขายาวเลยเข่า และเสื้อยืดมีสไตล์ พร้อมกับการสวมหมวกแก๊บกลับหลัง สะพายเป้ใบใหญ่ที่บรรจุกล้อง และอุปกรณ์กล้องคู่ชีพ ในทุกครั้งที่เข้ามากองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการและลุงเนย์เข้ากันได้ดีด้วยบุคลิกวัยรุ่นของลุง ที่ไม่ทำให้เกิดช่องว่างระหว่างวัยแม้แต่นิด
