หลังจากนั้นเวลาก็ได้ดำเนินผ่านไปเฉกเช่นเดียวกับสายน้ำที่ไหลไปเรื่อยๆตามวันและเวลาที่ผันผ่านไป ไหลหมุนเวียนไปตามกระแสและเงื่อนไขของธรรมชาติ ผ่านไปเป็นเวลาเกือบสิบปี แต่แม่น้ำสายนี้ก็ยังคงไหลทอดไปตามลำน้ำโดยไม่รู้ว่าไปบรรจบกันที่ใด
วิมลโตเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัวด้วยยี่สิบปีเต็ม และเต็มไปด้วยความสวยสดเป็นที่เลื่องลือของชายหนุ่มทั้งในหมู่บ้านเดียวกันและหนุ่มต่างถิ่น ก็ได้มาแวะเวียนเทียวหาเทียวขื่อตามประสาวัยหนุ่มสาว นายเคร่งนั่งมองลูกสาวที่ตอนนี้เติบโตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว และคิดว่าคงถึงวัยที่วิมลจะเลือกคู่ออกเรือนไปได้แล้ว จึงตัดสินใจถามถึงชายหนุ่มในหัวใจของลูกสาว
“วิมลเอ๊ย”
นายเคร่งเรียกลูกสาวที่กำลังจัดเตรียมสำรับกับข้าวกับปลาอยู่ด้วยความเรียบร้อยละมุนละไม
“จ๋าพ่อ”
วิมลขานรับ มือก็พลางทำงานตามหน้าที่ของตนไปโดยไม่หยุดนิ่ง สักพักจึงไม่เห็นพ่อกล่าวอะไรต่อ จึงหยุดและหันมาทางผู้เป็นพ่อ
“มีอะไรเหรอจ๊ะพ่อ เรียกหนูแล้วก็ไม่ยอมพูดอะไร”
วิมลถามด้วยความสงสัย
