กรุงเทพชีวิตดีๆ ที่ลงตัว คำพูดนี้มันเป็นคำโกหกทังเพ จะเอาอะไรมาดีล่ะครับ ยิ่งเวลาเลิกงานตอนหกโมงเย็นแบบนี้รถติดยาวต่อกันเป็นสิบกิโล และผมคือเด็กหนุ่มที่กำลังประสบกับปัญหานั้นอยู่
ผมคือ ปาล์ม เด็กฝึกงานปี 4 ที่บริษัทเอเจนซี่นายแบบแห่งหนึ่ง ตอนนี้ผมกำลังเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ลำพังแค่โดนพี่เลี้ยงที่ฝึกงานให้โขกสับมาก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ทำไมยังต้องมาเจอคุณภาพชีวิตที่มันติดลบแบบนี้ด้วยวะ ผมยืนโบกเท็กซี่มาแล้วห้าคัน ไม่มีใครรับผมเลยสักคน ให้เหตุผลว่าทางที่ผมจะไปรถติดบ้าง หรือจะไปส่งรถบ้าง ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าถ้าไม่รับผู้โดยสารแล้วจะเปิดไฟว่างไว้ทำไม
“พี่ครับไป—”
“พี่ต้องส่งรถแล้ว ไปไม่ได้หรอก” พอว่าจบลุงแกก็เหยียบคันเร่งหนีผมไปเลย วันนี้ผมจะถึงบ้านตอนไหนเนี่ยครับ
โบกคันที่หกแล้วก็ยังไม่ได้รถเลย
“ขอให้คันนี้รับด้วยเถอะ สาธุ” ผมเหลือบไปมองเห็นเท็กซี่คันที่เจ็ดที่กำลังจะขับมาทางนี้ จึงได้เอามือพนมไว้ที่อกแล้วขอคุณพระรัตนตรัยให้คันนี้รับผมทีเถอะ อยากกลับบ้านไปนอนจะแย่
“ไปสาทรไหมครับ” ผมถามออกไปอย่างลุ้นๆ หวังว่าคันนี้เขาคงรับผมนะ
“ขึ้นมาเลยครับ คันพี่ไม่เติมแก๊ส ไม่ส่งรถ” พี่คนขับลดกระจกลงพร้อมเอ่ยขึ้นอย่างใจดี ในที่สุดผมก็ได้กลับบ้านสักที
“ขอบคุณครับ” ผมก้มหัวให้เขาเป็นเชิงขอบคุณแล้ว เปิดประตูเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง
“กลับบ้านหรอน้อง” หลังจากที่ผมขึ้นรถมาได้สักพักพี่เท็กซี่ก็เอ่ยถามขึ้น หน้าตาเขาดูหล่อเหลามาก ผมล่ะอยากจะชวนเขาเข้าไปทำงานที่สังกัดเอเจนซี่นายแบบที่ผมฝึกงานอยู่จริงๆ ใบหน้าขาวๆ กับสันกรามคมๆ นั่นมันคงทำให้เขาได้ขึ้นปกอย่างแน่นอน
“ครับ” ผมตอบออกไปแต่ตายังคงเหลือบมองใบหน้าของเขาอยู่ คนอะไรยิ่งมองยิ่งมีเสน่ห์
