“เอ็งตัดสินใจได้หรือยัง ว่าเอ็งจะไปกับพวกนั้น หรือว่าเอ็งจะอยู่ที่นี่?”
ริมฝีปากเหนือเคราสีขาวโพลนที่ถูกปล่อยทิ้งยาวไปจนเกือบถึงเอว เอ่ยถามผมติดต่อกันเป็นวันที่สิบแล้ว…นับถึงวันนี้ ทว่าจนแล้วจนรอดผมก็ยังหาคำตอบให้แกไม่ได้
แกยังคงนั่งอยู่ที่เดิม มุมอับ ๆ ข้างท่อน้ำทิ้ง…ที่ถูกทิ้งลงมาจากนครเหนือพิภพ
เวลาที่แกนั่งแบบนี้ ร่างผอม ๆ ของแกก็แทบจะถูกกลืนหายไปทั้งร่างด้วยการอำพรางจากกลุ่มเครายาวสีขาวโพลนของแกเอง ผู้เฒ่าผู้แก่ที่อายุเลยศตวรรษไปแล้วหลายคนพูดกันว่า เมื่อได้เห็นหน้าแกทีไรก็อดนึกไปถึงตัว ‘ชีเปลือย’ ในนิทานปรัมปราที่แต่งโดยกวีเอกผู้เลื่องชื่อสมัยเมื่อเกือบสามพันปีก่อนไม่ได้
ชาวนครใต้พิภพรุ่นก่อน ๆ รู้จักนิทานปรัมปราเรื่องนั้นผ่านตำราเรียนในหลักสูตรแกนกลางที่ถูกส่งตรงมาจากรัฐบาลของนครเหนือพิภพ แต่ทว่าคนรุ่นหลังอย่างผมไม่มีใครเคยได้ยินนิทานปรัมปราเรื่องนั้น รู้แต่เพียงว่ามังกัสดอร์น — สัตว์สี่เท้ามีปีก ครึ่งม้าครึ่งกวางครึ่งมังกร ที่สามารถดำน้ำก็ได้ เดินบนพื้นพิภพก็ได้ และบินบนอากาศก็ได้ ซึ่งนักวิทยาศาสตร์ของนครเหนือพิภพเพิ่งจะ ‘สร้าง’ ขึ้นได้จากนวัตกรรมพันธุวิศวกรรมขั้นสูงเมื่อประมาณพันกว่าปีที่ผ่านมานั้น ก็ได้แนวคิดมาจากสัตว์พาหนะคู่ใจของตัวละครเอกในนิทานปรัมปราเรื่องเดียวกันนี้
