ชายชราผู้ซึ่งดูจากอายุอานามก็น่าจะเลยเจ็ดสิบกว่าขวบปีเข้าไปแล้วระบายยิ้มน้อย ๆ บนใบหน้า เขาอดจิบน้ำชาราคาแพงที่ทาง ‘ทีมงาน’ นำมาบริการเสิร์ฟให้ไม่ได้ เมื่อรู้สึกว่าลำคอเริ่มจะแห้งผากเต็มที หลังจากที่เขาต้องให้สัมภาษณ์รายการโทรทัศน์ยอดนิยมรายการนั้นมาเกือบสองชั่วโมงเต็ม ๆ … ตั้งแต่บ่ายจนเย็น
เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าคนเหล่านั้นจะอยากรู้ ‘ความเป็นมา’ ของเขาไปทำไมกันนักกันหนา ในเมื่อเรื่องของเรื่อง มันก็ไม่ได้มีความตื่นเต้นลุ้นระทึกอะไรนัก
“แล้วปาฏิหาริย์ที่คุณอนุวัฒน์รอคอยมาเกือบหกสิบปีเกิดขึ้นหรือยังค่ะ? ถึงตอนนี้พวกเราก็ยังไม่ทราบเลย ว่าอะไรเป็นแรงบันดาลใจให้คุณอนุวัฒน์ทุ่มเทเวลาเกือบทั้งชีวิต ให้กับการเพาะพันธุ์ปลาทองสายพันธุ์ต่าง ๆ ออกมาสู่ตลาดปลาสวยงาม จนประสบความสำเร็จเป็นที่ยอมรับได้ขนาดนี้…แล้วปาฏิหาริย์ที่คุณปู่ของคุณอนุวัฒน์เล่าให้คุณอนุวัฒน์ฟังมันคืออะไรค่ะ…”
มีรอยยิ้มบาง ๆ ซึ่งน้อยคนจะสังเกตเห็นผุดขึ้นตรงมุมปากของชายชราผู้มีนามว่า อนุวัฒน์
เขามิได้สนใจคำถามที่พิธีกรสาวรัวระดมยิงใส่เขาอีกต่อไป ประหนึ่งว่าคำถามเหล่านั้นเป็นเพียงกระสุนธรรมดา ๆ ในขณะที่ร่างกายของเขาได้กลายเป็นอากาศธาตุไปแล้วก็ไม่ปาน
สายตาที่ค่อนข้างพร่ามัวและร่วงโรยเกิดประกายวาวโรจน์ขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ขณะที่ชายชรากำลังลำดับภาพเหล่านั้น.
.
.
.
“วัฒน์ เข้ามาหาปู่หน่อยซิ”
“ครับ”
เด็กชายสอดหนังสือนิทานไว้บนหิ้งตามเดิม ค่อย ๆ คลานเข่าเข้าไปหาชายชราที่นั่งบนเก้าอี้โยกไม้สักเคลือบเชลแล็กจนขึ้นเงาเลื่อม
“วันนี้เราอ่านเรื่องอะไร?”
“เจ้าชายกบ ครับ”
