ศิริมาศ เข้ารับราชการครูมาได้เกือบสองปีแล้ว หากมีใครสักคนถามเธอว่าระยะเวลาเกือบสองปีที่ผ่านมานั้นมันนานหรือเปล่า เธอก็ยังไม่สามารถตอบใครคนนั้นไปได้อย่างเต็มปาก ไม่ว่าจะเป็นการตอบรับหรือปฏิเสธ ทว่าสิ่งหนึ่งที่เธอสามารถพูดได้เต็มปากก็คือ มัน ‘หนัก’ สมความหมายของคำว่า ‘ครุ’ เสียนี่กระไร
เป็นเรื่องใหญ่พอสมควรที่หญิงสาวตัวเล็ก ๆ อย่างเธอจะต้องไประเหเร่ร่อนอยู่ในดินแดนที่ตัวเองไม่คุ้นชิน ห่างบ้าน ห่างครอบครัว ห่างพ่อแม่พี่น้องและเพื่อนฝูง ทว่าความฝันอันยิ่งใหญ่ของบัณฑิตสาวที่หวังจะไปเป็นครูสอนเด็กน้อยในที่กันดาร ก็ช่วยย่อปัญหาดังกล่าวให้มันหดเล็กลงได้ในพริบตา
โรงเรียนของเธออยู่ห่างประมาณหกสิบกิโลเมตรจากตัวอำเภอซึ่งอยู่ห่างจากตัวจังหวัดอีกประมาณหนึ่งร้อยกิโลเมตร แม้บ้านพักครูที่ทรุดด้วยสังขารจะไม่เอื้อให้เธอยิ้มออกสักเท่าไร หากแต่รอยยิ้มของเด็กนักเรียนก็เปรียบเสมือนโอสถขนานเอกที่ช่วยชุบชีวิตครูสาวผู้อ่อนแรงให้พลิกฟื้นตื่นจากอารมณ์อันแสนหดหู่ได้บ้าง
ต้นเดือนที่แล้ว ท่านผู้อำนวยการได้เรียกให้เธอเข้าไปพบ และพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มเจือจิตวิทยาของผู้ที่คร่ำหวอดในสายงานบริหารว่า
‘ครูศิริมาศ ผมมีเรื่องอยากจะให้ครูศิริมาศช่วยสักหน่อย เพราะผมมาพิจารณาดูคุณครูแต่ละท่านในโรงเรียนของเราแล้ว ก็ไม่เห็นว่าจะมีคุณครูท่านไหนถนัดหรือน่าจะทำงานนี้ได้’
