ปล.บทนี้ใช้ล่ามภาษามือ
ตอนนี้เป็นยังไงบ้างหลังจากเลือกที่จะกลับมาหูหนวกอีกครั้ง
ตอนนี้ก็ยังต้องหาสิ่งที่ทำให้จิตใจสงบลงบ้างก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเจอเรื่องหนักพอสมควรเลย ไม่คิดว่าจะเจอกับตัวเอง เพราะคิดว่าคนพิการก็น่าจะได้รับความยินดีจากคนภายนอกมากกว่านี้ อีกอย่างสิ่งที่ทำเพราะคิดว่าทำถูกแล้ว และใคร ๆ ก็คิดว่าทำแบบนี้มันก็จะทำให้ชีวิตตัวเองดีขึ้น ส่วนตัวก็หวังว่าบทสัมภาษณ์นี้อาจจะทำให้สังคมไทยหันมาสนใจการกระทำของคนในสังคมกลุ่มนี้มากขึ้น
จุดเริ่มต้นมันเป็นมายังไง
ตอนแรกก่อนจะเป็นโรคหูหนวก คือประสาทหูมันเสื่อมแต่ด้วยที่บ้านอยู่กับแม่แค่สองคน ฐานะทางบ้านก็ไม่ค่อยดีทำให้การรักษามันไม่ค่อยมีความต่อเนื่องมากซะเท่าไหร่ จึงทำให้หมอไม่สามารถวินิจฉัยได้ว่าประสาทหูเสื่อมในหูชั้นไหน เลยต้องถูกส่งไปเรียนโรงเรียนที่เป็นโรงเรียนเฉพาะผู้พิการ
ช่วงแรกๆก็มีความสุขดีนะ เพราะได้อยู่กับกลุ่มคนที่คล้าย ๆ กัน ได้เป็นตัวเองดี เลยไม่ได้รู้สึกว่าแตกต่างออกไปจากสังคมที่เป็นอยู่ อาจจะเป็นเพราะยังเด็กด้วยเลย ทำให้ไม่ได้มองว่ามันแย่อะไร ก็สามารถสื่อสารกับเพื่อนด้วยภาษามือและแม่ก็พูดภาษามือด้วย เริ่มเข้าโรงเรียนสำหรับผู้พิการตั้งแต่อนุบาลเลย จำได้ว่าตอนเด็กๆ ได้เป็นตัวแทนเพื่อนในชั้นเรียนด้วย น่าจะประมาณ ป.2 มั้งได้เป็นตัวแทนห้องแล้วไปโชว์ในงานโรงเรียน
ตัวแทนอะไรหรอ
เป็นตัวแทนไปเต้น แบบเต้นประกอบเพลง
