ณ เทือกทิวเขาทอดยาวสลับซับซ้อนที่อุดมไปด้วยป่าดงพงไพรอันรกครึ้มขจี ในระหว่างหุบเขาเหล่านั้นเต็มไปด้วยภูมิประเทศลุ่ม ๆ ดอน ๆ สลับกันไปมา มีเรื่องเล่าขานจากผู้เฒ่าผู้แก่ตามหมู่บ้านแถบนั้นว่า ยังมีชายหนุ่มแห่งเมืองทุ่งยั้งผู้หนึ่ง ได้พบรักกับสาวงามแห่งดินแดนลี้ลับที่บันดาลสิ่งมหัศจรรย์อย่างที่ผู้ใดก็ไม่เคยคิดฝันมาก่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไปเพราะความไร้สัจจะของมนุษย์ สัมพันธภาพจึงได้ขาดสะบั้นลง นำไปสู่ความพลัดพรากนิรันดร์ กลายเป็นตำนานแห่งเมืองแม่ม่าย ดินแดนลับแลที่แลลับ แม้ค้นหากันอย่างไรก็ไม่มีวันพบเจอ
.
.
.
สนธยามาเยือนโลกหล้าวันแล้ววันเล่า
ในยามที่ตะวันรอน การงานในไร่ในนาเสร็จสิ้นลง พวกชาวบ้านก็พากันบ่ายหน้ากลับเข้าบ้าน พวกผู้ชายบางคนก็ผลัดเวรกันนอนเฝ้า เป็ด ไก่ วัว ควาย พืชผลในไร่นา ชีวิตประจำวันเช่นนี้ดำเนินสืบต่อกันมาหลายชั่วอายุคนแล้ว
ตามธรรมเนียมแต่ละวันในหมู่บ้านของผู้คนแถบนี้ ภายหลังจากอ่อนล้าเพราะการทำไร่ไถนา หาปลา หาผัก ในชีวิตประจำวันแล้ว พอตกค่ำต่างก็เข้าห้องปิดประตูเงียบ ลูกสาวที่ถึงวัยอันใกล้จะมีคู่ครองได้แล้ว ก็จะถือตะเกียงมาผูกไว้ที่หูกทอผ้าใต้ถุนบ้านแล้วเริ่มทอผ้า
ผ้าซิ่นตีนจกที่สาว ๆ ทอนี้ ก็คือชุดแต่งงานในอนาคตของพวกเธอนั่นเอง
เมื่อหูกทอผ้าเริ่มทำงาน เสียงกี่กระตุกที่เริ่มดังไปทั่วหมู่บ้าน เหมือนจะเป็นอาณัติสัญญาณถึงชีวิตใหม่ยามค่ำคืน เป็นเวลาที่บรรดาชายหนุ่มโสดทั้งน้อยใหญ่ซึ่งต้องการจะหาคู่ครอง ได้ออกมาแสวงหาสาวน้อยลูกสาวบ้านที่ตนเองหมายปอง เพื่อพูดคุยเกี้ยวพา อันจะนำไปสู่การสู่ขอแต่งงานในอนาคต
พรานเพชรก็เป็นชายหนุ่มซึ่งมีวิถีชีวิตตามธรรมเนียมของหมู่บ้านเช่นกัน
เขาหมายปองน้องสีบัว ลูกสาวของบ้านหนึ่งอยู่ พอตกค่ำก็เพียรมานั่งพูดคุยกับเธออยู่หลายวันแล้ว ซึ่งพ่อแม่ของเธอก็ปิดห้องเงียบ มิได้ออกมาขัดขวางแต่ประการใด นี่เป็นนัยยะที่ดีซึ่งบอกว่าพวกเขายอมรับพรานหนุ่มหน้าตาดี มีความขยันขันแข็งอย่างเขา
เมื่อสามวันก่อนเขากับเพื่อนพรานอีกสามคนได้พากันเข้าป่าไปล่าได้กวางตัวย่อมตัวหนึ่ง เพิ่งกลับมาถึงวันนี้ก็รีบเจียดเนื้อกวางส่วนหนึ่งติดมือมาด้วย เพื่อว่าจะใช้เป็นของกำนัลแก่น้องสีบัว
คิดไม่ถึงเลยว่าพอมาถึงบ้านของสาวน้อย กลับพบว่าเธอกำลังนั่งคุยกับทิดบุญลูกชายพ่อกำนัน ชายหนุ่มนั่งอยู่ข้างกี่ทอผ้า ที่ซึ่งแต่เดิมเคยเป็นที่นั่งของเขาในหลาย ๆ วันก่อนหน้านี้ … โธ่เอ๋ย สามวันจากนารีเป็นอื่น เขาเข้าป่าไปเพียงสามวัน น้องสีบัวก็เปลี่ยนใจไปพูดคุยกับชายคนใหม่เสียแล้ว
พรานเพชรแม้ว่าจะเสียใจ แต่เขาไม่ใช่คนประเภทอันธพาลที่จะแข็งขืนดึงดัน ชอบใช้กำลังแย่งชิงเอาสิ่งของจากใคร ๆ ในเมื่อน้องสีบัวได้ตัดสินใจเลือกคุยกับชายหนุ่มคนใหม่แล้ว เขาก็เดินถอยออกมาอย่างเงียบๆ
แต่ในความเศร้าเสียใจสุดแสนนี้ เป็นเหตุให้พรานเพชรเข้าป่าเข้าพงไปโดยไม่คิดจะหวนกลับเข้าสู่หมู่บ้านอีกเลย
