ม็ดฝนที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ไม่ได้ทำให้พุดหอมรู้สึกเร่งรีบที่จะวิ่งหนีเข้าหลบฝนในกระท่อมกลางไร่แม้แต่นิด พุดหอมจงใจทีจะก้าวเดินอย่างช้าๆ ท่ามกลางสายฝน อย่างมีความสุข ความเย็นของเม็ดฝนที่กระทบใบหน้าและลำตัวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าที่สวมบู้ทแบบชาวไร่ ทำให้พุดหอมหยุดเดิน และถอดรองเท้าบู้ทคุ่ชีพออกเพื่อให้เท้าเปลือยเปล่าได้สัมผัสกับเม็ดฝนและความนิ่มของผืนดินที่ชุ่มชื้นอย่างเต็มที่ ทันทีที่เท้าได้สัมผัสพื้นดิน ความสุขจากธรรมชาติมันแผ่ซ่านจากเท้าแล้วกระจายไปทั่วสรรพางค์กาย แล้วจิตแห่งจิตนาการของพุดหอมก็กระหวัดไปถึงชายคนรักในเวลาไม่ถุงครึ่งวินาที “กอไผ่” ชายหนุ่มบ้านไร่ที่ครั้งหนึ่งเคยได้เติมเต็มความปรารถนาร่วมกันอย่างเต็มอิ่มและสวยงามอย่างเป็นศิลปะท่ามกลางสายฝน แม้จะผ่านมานานเพียงใด แต่ความรู้สึกจากสัมผัสท่ามกลางสายฝนในครั้งนั้นยังคงเด่นชัดเหมือนมันอยู่กับเธอในวินาทีนี้
…
“พุดหอม พุดหอม”
เสียงร้องเรียกที่ตะโกนสู้กับสายฝนและเสียงลมดังไล่ตามหลังมาไม่หยุด
