ชีวิตที่เหลืออยู่หนึ่งเดือนที่นี่ มันผ่านไปไวกว่าที่ใครต่อใครคิดไว้ หญิงสาวเหม่อลอยนอนมองเพดานสีน้ำตาลขุ่นพลางคิดถึงเรื่องต่างๆที่ผ่านมาตั้งแต่เริ่มเข้ามาเป็นอาสาสมัคร จนถึงเดือนสุดท้ายที่เธอใกล้จะได้กลับประเทศ คนข้างกายนอนกอดเธอเอาไว้พลางหายใจรดหน้าผาก หลับตาพริ้ม หญิงสาวพลิกตัวหันข้างไปประจันหน้าเขา ก่อนจะจูบที่ริมฝีปากอุ่นนั้นเบาๆ ด้วยความรัก ท่ามกลางค่ำคืนที่ท้องฟ้าสีดำมืดปกคลุมไร้แสงดาว
“ทำไมเราสองคนไม่เจอกันให้เร็วกว่านี้นะ” เธอกล่าวเสียงเอื่อย พลางมองไปที่เขาอย่างเศร้าๆ
พลันนึกย้อนไปถึงความทรงจำ ในวันที่เขาและเธอได้พบกันเป็นครั้งแรก…
เมื่อต้นเดือนก่อน
ในระหว่างที่เมลาเนียกำลังทำอาหารอยู่ในครัวอย่างขะมักเขม้นกับลูเซียน่า ผู้ช่วย(ชิม) ส่วนตัวของเธอนั้น จู่ๆมาร์ติน เด็กชายตัวน้อยวัยเจ็ดขวบ ก็วิ่งแจ้นมาหาพวกเธอที่ห้องครัวอย่างรวดเร็ว
“แฮ่กๆ… พี่เมลาเนีย พี่ลูเซียน่า”
“ว่าไงครับมาร์ติน”
“ผมจะมีบ้านใหม่แล้วครับ!” เด็กชายตัวน้อยพูดอย่างตื่นเต้น เขาวิ่งเข้ามากอดพี่สาวทั้งสองคนอย่างดีอกดีใจ
“จริงเหรอมาร์ติน พี่ดีใจด้วยนะ” หญิงสาวยิ้มกว้าง พลางลูบหัวเบาๆ
“โหย คงคิดถึงกันแย่เลยเนอะ” ลูเซียน่าว่า ก่อนที่จะเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบช็อกโกแลตที่ตัวเองแอบเก็บไว้เป็นถุง ยื่นให้เจ้าเด็กตัวน้อยหนึ่งแท่ง “อ่ะ ถือว่าเป็นของอำลาแล้วกัน”
“ขอบคุณครับพี่ลูเซียน่า”
“ว่าแต่ใครมารับเลี้ยงเราล่ะหื้ม” เมลาเนียเป็นฝ่ายถาม
“ญาติป้าลุซครับ นั่นไงเดินมานู่น”
เขาชี้ไปยังชายร่างสูงผิวสีน้ำผึ้ง ที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวดูภูมิฐาน กำลังเดินมากับสาวอวบวัยกลางคนที่ใครๆ ต่างก็เรียกเธอว่าป้าลุซ ผู้ดูแลสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ ฝีเท้าหนักเดินก้าวเข้ามาเรื่อยๆ และเมลาเนียไม่สามารถละสายตาจากเขาได้เลยเพราะนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นก็กำลังจดจ้องมาที่เธออยู่ราวกับสะกดจิต ชายหนุ่มค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา เธอวนอยู่ในห้วงภวังค์จนไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขามายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว
“สวัสดีครับ” เขายื่นมือมาทักทาย แต่ก็ยังคงไม่ละสายตาจากใบหน้าสวยได้รูปนี้
