เช้าสดใสของวันหนึ่งในย่านชุมชนต่างจังหวัดของประเทศไทย บรรดาพ่อค้าแม่ขายต่างออกมาค้าขายของเพื่อหากินเลี้ยงชีพกันให้เห็นเกลื่อนตลาด
ไม่เว้นแม้แต่ฉันคนนี้ ‘แตงกวา’ สาวที่พึ่งย่างเข้าสิบเก้าปีหมาด ๆเมื่อไม่กี่วันก่อนก็ได้มาช่วยพ่อและแม่ขายของด้วยเช่นกัน
ที่บ้านของฉันอยู่ในละแวกตลาด ทำอาชีพขายข้าวแกง ทำมานานตั้งแต่ฉันยังไม่เกิด ถ้านับรวม ๆแล้วก็ได้เกือบสามสิบกว่าปี พี่ป้าน้าอาคนรู้จักแถวนี้ก็รู้จักกันหมด ถือว่ามีชื่อเสียงอยู่พอควรเลยล่ะ
“แตง เสิร์ฟโต๊ะเจ็ดด้วยนะลูก”
“จ้ะแม่”
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุด ลูกค้าในวันนี้จึงเยอะมาก ฉันเดินไม่ได้พักตั้งแต่เช้าปวดเมื่อยขาไปหมดแล้วจริง ๆ
นั่งได้สักพักก็ต้องลุกไปเก็บโต๊ะเมื่อลูกค้าภายในร้านทานข้าวกันเสร็จ
“ป้าแพง พะโล้ราดข้าวหนึ่งจานครับ“
“ได้จ้าพ่อหนุ่ม”
ฉันละสายตาจากจานที่กำลังเก็บอยู่ไปมองบุคคลที่พึ่งเดินเข้ามาในร้าน ดวงตาคมกริบภายใต้หน้ากากอนามัยที่สวมใส่อยู่นั้นกำลังจ้องมองมาพลันทำให้หน้าร้อนแปลก ๆ
