8.30น. ณ อพาร์ทเม้นท์ใจกลางกรุง หนุ่มวัย26ปีนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงนอน หากเป็นก่อนหน้านี้ เขาต้องอยู่ทำงานในบริษัท แต่ตัดสินใจทิ้งงานที่หายาก เพื่อแค่ไม่อยากเจอหน้าผู้หญิงที่ทำร้ายจิตใจ …คบกัน 6ปีแพ้ผู้ชายที่เจอหน้ากัน1เดือน มันหยามกันชัดๆ!
“โอ้ย…” เขาเหวี้ยงผ้าห่มออกจากตัว หงุดหงิดทุกครั้งเมื่อคิดถึงคนรักที่เพิ่งเลิกรากันไป ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้น ตรงไปชุดโฮมเทียเตอร์ที่วางอยู่ปลายเตียง กดปุ่มเปิดเลื่อนเสียงเซอร์ราวด์จนถึงขีดบนสุด โดยไม่สนใจว่าเป็นเพลงใด ขอแค่มีเสียงก็เป็นอันใช้ได้ แต่เมื่อเสียงเพลงดังขึ้น!
…วันหนึ่งฉันเดินเข้าป่า
ฉันเจอนกตัวหนึ่ง มันถามฉันว่าจะไปไหน
ฉันจึงตอบ อยากไปให้ไกล
ไกลเกินกว่าที่ฉันเคยไป
โอ้โอ เฮ้อเออ
ถ้าเราเหนื่อยล้าจงเดินเข้าป่า
อย่างน้อยก็ไม่ต้องพบเจอคนใจร้ายอย่างเธอ
คนที่ไม่มีน้ำใจ ไม่มีเยื่อใยให้คนเคยรักกัน
ใจร้ายอย่างเธอ ต้องทิ้งให้อยู่คนเดียว
เผื่อเธอเหงาขึ้นมาจะได้กลับมารักกัน… (ศิลปินณัฐวุฒิ เจนมานะ อัลบั้ม วันหนึ่งฉันเดินเข้าป่า)
ดีนอยากปารีโมททิ้ง แต่นึกเสียดายหากต้องเสียตังค์ซื้อใหม่ เขาทนฟังไม่จบเพลงจึงกดปิด ตัดสินใจอาบน้ำเพื่อสมองจะได้ปลอดโปร่งและคิดหาวิธีผ่อนคลายอย่างอื่น เมื่อร่างกายโดนน้ำเย็นชุ่มชโลมกาย เขาก็นึกถึงเพลงที่เปิดผ่านไปเมื่อครู่… ป่า อยากไปป่าเขียวๆ ฟังเสียงนกเสียงเสียงลมพัดใบไม้ปลิดปลิว ท่ามกลางบรรยากาศสงบคงดีไม่น้อย…
โน้ตบุคที่วางสงบนิ่งอยู่หลายวัน หากวันนี้ดีนตัดสินใจเปิดใช้งาน และเข้า Google เลื่อนหาสิ่งที่ต้องการ
‘รีสอร์ทแม่กู’ ชื่ออะไรไม่น่าฟัง…
‘รีสอร์ทดี้ดี’ อืมจะดีเหมือนชื่อไหมน่า…
เขาบ่นพึมพำและเลื่อนหาตัวเลือกอีกหลายแห่ง อ่านรายละเอียดของแต่ละรีสอร์ทอยู่เกือบชั่วโมง ก่อนจะตัดสินใจเลือกจองที่พักของรีสอร์ทแม่กู อยู่สมุทรสงคราม ที่เดินทางไปมาสะดวกใกล้กับกรุงเทพฯ เขาชอบบรรยากาศที่ผู้คนไปรีวิวไว้ในเพจ รีสอร์ทท่ามกลางธรรมชาติที่อนุรักษ์สิ่งแวดล้อม รายรอบด้วยต้นไม้และติดริมคลองน้ำใหญ่ที่คงไว้วิถีชนบท ใช่เลย… แม้ชื่อที่พักจะฟังดูไม่เข้าหู แต่ราคาเบากระเป๋า!
เมื่อตัดสินใจเดินทางเพื่อไปรักษาแผลใจเรียบร้อย ดีนรีบจัดเตรียมกระเป๋า โดยเลือกของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นไม่กี่ชิ้น แล้วแต่งตัวเดินออกจากห้องที่ครั้งหนึ่งเคยมีผู้หญิงอยู่สร้างเสียงหัวเราะ หากวันนี้เหลือเพียงเขาคนเดียว!
14.30น. ถึงจุดหมายปลายทาง ดีนลงจากรถ และเดินมาหยุดอยู่ตรงป้ายรีสอร์ทแม่กูตัวใหญ่อยู่ตรงลานด้านหน้า ก่อนจะทักข้อความไปหาเจ้าของที่ติดต่อกันไว้ก่อนหน้านั้น เขายืนกดมือถืออยู่ไม่กี่อึดใจก็มีหญิงสาวผิวขาวผมยาวหน้าตาสะสวยเดินออกมา
“สวัสดีค่ะ ใช้คุณดีนที่ติดต่อห้องพักไว้ใช่ไหมคะ”
“อ้อครับ ใช่ครับ”
“งั้นตามมาเลยค่ะ”
ดีนกระชับกระเป๋าเป้แล้วเดินตามหญิงสาวไป ระหว่างทางเขาเดินสำรวจสายตาไปรอบๆ โดยลืมดูระยะห่างระหว่างเขากับผู้หญิงที่เดินนำหน้า “โอ๊ะ!” หญิงสาวหันมาส่งสายตาดุๆใส่
“แฮะ ขอโทษครับ” ดีนก้มหน้าหลบสายตาอย่างอายๆ ก็ก้นนุ่มๆชนเข้ากับกลางลำตัวของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
บิวได้แต่ก่นด่าในใจ หากไม่เกรงใจว่าเป็นแขกของรีสอร์ท เธอจะด่าให้ลืมเส้นทางกลับบ้านเลย
“นี่ห้องพักของคุณนะคะ หากต้องการอะไรเพิ่มก็โทร.ได้ค่ะ” เธอบอกรายละเอียดเสร็จเรียบร้อยก็ขอตัวไปทำงานของเธอต่อ
“เอ่อ เดี๋ยวครับ มีอาหารจานด่วนไหมครับ” บิวสาววัย23ปี ใบหน้าไร้เครื่องสำอางแต่เครื่องหน้าดูจิ้มลิ้มน่ามองแม้ยามที่ไร้รอยยิ้มบนใบหน้า
“มีค่ะ เมนูอาหารอยู่ในห้องนะคะ”
“ผมจะสั่งเลยไม่ได้หรือครับ”
“ได้ค่ะ แล้วคุณไม่ดูเมนูก่อนหรือคะ”
“ไม่ครับ ง่ายๆ กะเพราไก่ ไข่ดาว”
“อ้อได้ค่ะ” แม้อารมณ์จะขุ่นๆแต่บิวก็ปรับสีหน้าไว้อย่างดี
