ฉันกำลังจะเดินทางออกจาก อ.เกาะพะงัน จ.สุราษฎร์ธานี ฉันลากกระเป๋าเดินทางพาตัวเองเดินลงเรือด้วยความรู้สึกที่แตกต่างจากตอนมาโดยสิ้นเชิง เรียกว่าตอนมานำพาฝัน ถึงวันกลับซับด้วยน้ำตายังไงก็ไม่ปาน
ฉันขึ้นไปยังชั้นสองของเรือวางกระเป๋าไว้ที่เก้าอี้แล้วเดินไปยังระเบียงมองไปเห็นคนที่มาส่งยืนคุยโทรศัพท์สักพักเขาก็ขับรถออกไป พร้อมกับเรือก็ถอนสมอค่อยๆ เคลื่อนออกไปจากเกาะแห่งนี้
จุดหมายปลายทางคืออีกฝั่งของ อ.ดอนสัก จ.สุราษฎร์ธานี ด้วยเช่นกัน บ๊ายบายพะงันที่รัก ฉันเชื่อว่าหลายคนที่มาเยือนยังเกาะแห่งนี้ต่างหลงใหลในเสน่ห์ของมัน เสน่ห์ที่รัญจวนใจสำหรับนักท่องเที่ยว คู่รักหนุ่มสาวที่มาหาความหวานความสำราญเบิกบานใจในช่วงเวลาแห่งการท่องเที่ยว หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เรียกมันว่าความสุข
แต่สำหรับฉันเรียกมันว่า “ความทรงจำที่หอมหวานของช่วงวัย” ไม่ว่าความทรงจำนั้นจะเป็นความทรงจำที่สมหวังหรือไม่สมหวัง ล้วนแล้วก็เป็นความทรงจำของชีวิตทั้งสิ้น และฉันเองก็ดีใจที่ได้มีความเก็บทรงจำนี้ไว้ในช่วงวัยสาวของฉัน เพราะเมื่อหนึ่งเมื่อใดที่หวนคิดถึงอายุช่วงวัยนี้ ฉันก็จะยังสัมผัสได้ถึงหัวใจรักที่บริสุทธิ์
