“นีออน ตัวแพ้แล้วทำตามที่ตกลงกันไว้เลยนะ”
เสียงโนอาน้องสาวเพียงคนเดียวของผมพูดขึ้นหลังที่ผมแพ้พนันบอลเธอครับ ฟังไม่ผิดหรอกครับเราพนันบอลกัน ของพนันไม่ใช่เงินหรืออะไรหรอกนะครับ แต่เป็นการทำตามที่อีกฝ่ายสั่งโดยห้ามขัดขืนเด็ดขาด แล้วผมก็ดันแพ้พนันบอลครั้งนี้ และน้องผมมันก็สั่งให้ผมแต่งตัวเป็นเด็กเนิร์ดๆ เข้าไปเรียนเป็นระยะเวลา 2 เดือน ซึ่งไอ้ลุคเด็กเนิร์ดเนี่ยมันขัดกับผมโดยสิ้นเชิงเลย เพราะปกติผมนี่เปรี้ยวซาบซ่ามากนะครับขอบอก
และนั้นก็เป็นที่มา ที่ทำให้ผมได้มาอยู่ในลุคพ่อมหาในวันนี้ครับ ในระหว่างที่ผมกำลังเดินเข้าคณะ คนแถวนั้นก็เอาแต่มองผมกันใหญ่เหมือนเห็นผมเป็นของแปลกยังไงยังงั้น ก็แน่อ่ะครับคณะที่ผมเรียนคือคณะนิเทศซึ่งคนที่มาเรียนที่นี้ส่วนมากก็มีแต่พวกหน้าตาดี หรือไม่ก็คนที่มีสไตล์เป็นของตัวเองแต่งตัวเก๋ๆ ไม่มีหรอกครับที่แต่งตัวด้วยเสื้อและกางเกงนักศึกษาขนาดใหญ่กว่าตัวถึง 5 ไซส์ แล้วยังใส่แว่นหนาเตอะแบบนี้
“นีออน ใช่นีออนจริงๆ มั้ยเนี่ย มึงทำอะไรเนี่ยทำไมแต่งตัวยังงี้” เสียงมาร์เพื่อนสนิทที่ได้มาเรียนคณะเดียวกันของผมเองครับ มันเป็นผู้ชายตัวเล็กแต่สูงกว่าผมหน่อย หน้าตาน่ารักครับแต่ไม่สู้ผมหรอก ฮ่าๆๆ มันคงตกใจมากเพราะปกติผมแต่งตัวด้วยชุดที่พอดีตัวและเป็นพวกแต่งตัวจัดๆ อีกคนหนึ่งเลย และเวลาปกติถ้าออกไปไหนก็ใส่เป็นคอนแทคเลนส์แทนครับ
“คือกูแพ้พนันน้องอ่ะ เลยต้องทำตามที่มันสั่ง 1 เดือน มึงยังต้องเห็นกูลุคนี้อีกนานนะมาร์ทำใจให้ชินซะ”
“เล่นอะไรของมึงสองพี่น้องเนี่ย” มันทำหน้าระอาใส่ผม แล้วเราก็พากันเดินเข้าห้องเรียนไปกันครับ ตอนที่เดินเข้ามาทุกคนสายตาก็มองมาที่ผมครับ แต่ไม่ได้มองด้วยสายตาชื่นชมอะไรหรอกครับ ยังคงเป็นเหมือนกับตอนที่ผมเดินเข้าคณะมานั้นแหละครับ มหา’ลัยที่ผมอยู่ไม่มีการรับน้องเพราะเป็นมหา’ลัยเอกชน ทำให้ไม่เคยมีใครเคยเจอกันมาก่อนครับ นอกจากพวกที่มาจากโรงเรียนเดียวกัน หรือเป็นเพื่อนกันมาก่อน
ผมไล่สายตาไปทั่วเพื่อหาที่นั่งครับแต่แล้วก็เห็นเก้าอี้ว่าง 2 ตัว ข้างๆ คนที่หล่อสะดุดตา ใบหน้าเขาหล่อคมเข้มอย่างไม่เหมือนใคร นั่งก้มหน้าก้มตาไม่สนใจสิ่งรอบข้าง แม้แต่เพื่อนในกลุ่มเขาที่นั่งข้างๆ เขาอยู่ ผมจึงดึงมือมาร์ไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ข้างเขาครับ
“โทษนะ มีคนนั่นตรงนี้มั้ย” ผมถามเขาครับแต่เขาไม่ตอบผม
