“ตะวัน” ฟื้นจากอุบัติเหตุก่อนจะพบว่า “ลูกจัน” น้องสาวฝาแฝดของเธอเสียชีวิตไปแล้ว หลังจากนั้นทุกคนก็เริ่มมองเธอด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิม และทุกครั้งที่เธอเห็นตัวเองในเงาสะท้อน คนในนั้นกลับไม่ใช่เธอ !!
“เฮือกกกกก ! ”
ตะวัน หญิงสาวในชุดผู้ป่วยสีฟ้าอ่อนผุดลุกขึ้นมานั่งบนเตียงหลังจากที่เธอนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ร่วมสัปดาห์ ภาพสุดท้ายที่จำได้คือเธออยู่บนรถยนต์ของน้องสาวขณะกลับบ้านหลังจากไปลองชุดในพิธีหมั้น แล้วอยู่ๆ รถก็เสียหลักพุ่งชนต้นไม้ข้างทางอย่างแรง
“คุณคะ ลูกฟื้นแล้ว” เสียงของหญิงวัยกลางคนร้องบอกสามีด้วยความดีใจ ขณะที่กุลีกุจอเดินมาหาลูกสาวที่ข้างเตียง
“แม่คะ … ตะวันหิวน้ำ” เธอบอกแม่ด้วยเสียงแหบแห้งอยู่ในลำคอ พลันใบหน้าของมารดากลับแปรเปลี่ยนไป
“ตะวัน …” หญิงวัยกลางคนนิ่งไปก่อนจะเดินไปหยิบเหยือกมารินน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้เธอ ตะวันยื่นมือไปรับมาดื่มจนหมดแก้วก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ลูกจันเป็นยังไงบ้างคะแม่” ตะวันสังเกตว่ามารดาของเธอนิ่งไปอีกครั้ง ก่อนร่างสูงของผู้เป็นพ่อจะเดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขายื่นมือมาบีบไหล่ของเธอแน่นจนต้องหยีตาด้วยความเจ็บ
“เธอจากไปแล้ว จากไปตลอดกาล”
ตะวันนิ่งค้างท่าเดิมอยู่นานเมื่อสิ้นเสียงของผู้เป็นพ่อ มันเป็นความรู้สึกที่เธอเองก็อธิบายไม่ถูกว่ามันคืออะไร ในหัวมันว่างเปล่า ทุกอย่างเงียบจนเธอได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆ ไหลออกมา
“ละ … แล้วตะวันหลับไปกี่วันคะพ่อ” เธอถามต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มือบางปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตนเบาๆ เป็นโชคดีของเธอที่ไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก ผิดกับน้องสาวที่ถึงกับเสียชีวิต
“วันนี้วันที่ 7 แล้ว” หญิงสาวเงยหน้ามองนาฬิกาบนผนังก่อนจะพบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบ 1 ทุ่มแล้ว
“ตะวันอยากไปหาลูกจัน … ได้ไหมคะ” เธอไม่ได้คิดไปเอง ทั้งพ่อและแม่ของเธอมีท่าทีที่เปลี่ยนไป ดูแปลกตาไม่เหมือนเคย บรรยากาศในห้องอึมครึมมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเธอพูดถึงน้องสาว
