บั๊ดดี้ตายแล้วเมื่อวานนี้ตอนเช้า…
เธอมองดูกรงรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าอันว่างเปล่าที่วางชิดรั้วบ้านขณะเดินลงบันไดมาจนถึงชานพัก รู้สึกวูบโหวง หม่นหมอง เมื่อคิดถึงภาพหมาพันทางสีดำปลอดเพศเมียที่แสนสงบเสงี่ยม แม้ในยามหิวก็เพียงแต่ยืนจ้องมองดูเจ้าของด้วยสีหน้าเรียบเฉย ต่อเมื่อมีใครสักคนเทอาหารใส่ลงในจานดินเผาของมันแล้ว จึงค่อยและเล็มกินเข้าไปอย่างไม่เร่งร้อน
พอเท้าแตะบันไดขั้นสุดท้าย พลันสายตาของเธอก็สะดุดกับจานข้าวของบั๊ดดี้ที่วางบนพื้นกรวดบริเวณนั้น ชิ้นเค้กรูปสามเหลี่ยมสีเขียวอ่อนมีไส้ครีมขาวคั่นเป็นเส้นกึ่งกลางวางอยู่บนจานใบนั้นสองชิ้นในสภาพดี ภาพที่เห็นทำให้เธอเข้าใจได้ในทันที และรู้สึกอ่อนใจในนิสัยบริโภคแบบขาดสติแทบทุกเรื่องของสมาชิกคนหนึ่งในบ้านซึ่งเป็นน้องชายของเธอเอง หรือว่า…เขาอาจจะเกิดมาเพื่อเป็นในแบบที่เป็น เธอตั้งคำถามกับตนเอง
ในวัยแรกเกิดของลูกๆ ทุกคน เขาคือคนที่น่าเอ็นดูน้อยที่สุด เพราะผิวคล้ำมากกว่าใคร นัยน์ตาโต หัวก็โต ตอนนั้นพ่อกับแม่เริ่มระหองระแหงกันแล้ว ซึ่งเธอเชื่อว่าเป็นเพราะพ่อยังไม่พร้อมจะเป็นหัวหน้าครอบครัวมากเท่ากับการเป็นครูชายที่หลงใหลกีฬาอย่างฟุตบอล ตะกร้อ และมวยไทย รวมทั้งความสำเริงสำราญกับมวลมิตรสหายและผู้หญิง แม้ว่าพ่อมั่นใจในตัวแม่และตัดสินใจเลือกแม่แล้วก็ตาม
ด้วยเพราะเหตุนี้ ทั้งที่แม่รันทดใจหนักหนากับพฤติกรรมด้านลบของเขาที่ได้รับรู้ร่วมกันทั้งบ้าน แต่แม่ก็ยังแบ่งใจให้เหตุผลว่า เพราะเขาคือลูกที่เกิดมาในภาวะอารมณ์ของแม่ที่เริ่มขัดแย้งกับพ่อ และค่อยทวีความรุนแรงมากขึ้นตามวันเวลา
“พ่อแกน่ะไม่เคยสนใจบ้านช่องหรอก โรงเรียนเลิกมาค่ำลงก็หาย ไปเตะตะกร้อมั่งเตะบอลมั่ง มีงานรำวงก็ไปอยู่แต่หน้าเวทีนั่นแหละ ลูกเมียจะเป็นไงไม่เคยเป็นห่วงเป็นใย” แม่บอกเล่าพฤติกรรมของพ่อที่ลูกๆ ไม่อยากได้ยิน แต่ก็ยังได้ยินมาหลายต่อหลายครั้ง
