ติ๊ดๆ…ติ๊ดๆ…ติ๊ดๆ
เสียงนาฬิกาปลุกดังอยู่นานมาก โอเคผมตื่นก็ได้ ร่างกายค่อยๆ คลานลงจากโซฟาไปจับนาฬิกาที่อยู่หัวเตียงมาปิด ตอนนี้เวลาตี 1 กว่าแล้ว นาฬิกาไม่ได้เสียหรอกครับ ผมตั้งใจปลุกเวลานี้จริงๆ ซึ่งเป็นเวลาการทำงานมาราธอนนั่นเอง!
‘วันนี้ก็ต้องทำงานใหม่สินะ ยังไม่ได้ดูฟุตเทจเลยแฮะ’
ผมนึกในใจตื่นมาก็คิดเรื่องงานเลย ตั้งแต่เช้าทำงานยาวจากเมื่อวานจนถึงหกโมงเย็นของวันนี้ เลยตั้งปลุกตอนตี1 เนี่ยแหละ เพื่อที่จะตื่นมาตัดงานต่อ
ผมทำงานตัดต่อเป็นฟรีแลนซ์มือทอง มันคือฉายาเก่าอ่ะ ตอนนี้ก็มือทองแต่มีเด็กรุ่นใหม่ผุดออกมาเป็นดอกเห็ด ตำนานอย่างผมก็ร่วงโรยบ้างในครั้งคราว แต่ตารางงานก็ยังแน่นจนถึงตอนนี้ ร่างกายก็โทรมจนเป็นคนแก่ไปแล้ว ปีนี้ก็อายุ 30 แล้วครับ ส่วนสถานะ…โสดสนิท สนิทมา 5 ปี เศร้า
.
.
.
คลิ๊ก คลิ๊ก ตึก ตึก
งานเปิดมาได้สักพัก ตาพร่าๆ อาจเพราะเพิ่งตื่นยังต้องโหลดตัวเองสักพัก ผมลากไฟล์งานเข้าโปรแกรมตัดต่อ ก่อนจะเดินไปหยิบของกินเล่นในตู้เย็นแล้วกลับมานั่งหน้าคอมอีกครั้ง
สายตาหรี่ลงเพ่งมองคนในคลิป เธอชื่อเจแปนเป็นคนร่าเริงดูคลิปแล้วก็เพลินๆ ดี เธอคงจะเป็นลูกค้าที่จ้างให้ผมตัดคลิปนี้นี่ล่ะ เป็น Vlog สนุกๆ ผมตัดแล้วก็สนุกไปด้วย แต่ประเด็นก็คือ รู้สึกคุ้นๆ ว่าเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า คงเป็นคนที่เคยร่วมงานมานานมากแล้วก็ได้ แต่ก็นึกไม่ออกซะที
“ฮ่าๆๆๆ” ดูคลิปที่ถ่ายมาก็ขำไป เธอโก๊ะมากล้มต่อหน้ากล้อง แล้วสั่งคัต ผมไม่ตัดทิ้งดีปะ ก็คลิปมันต้องสนุกนี่นะ
