ที่แห่งนี้ เต็มเปี่ยมด้วยความทรงจำ…
สามปีก่อน เราเจอกัน รักกันที่นี่
หกเดือนก่อน เราเจอกัน…และเรา เลิก กันที่นี่
ปลายฤดูหนาวกำลังผ่านพ้นไป สายลมอ่อนของต้นฤดูใบไม้ผลิพัดมากระทบผิวหน้า มันยังคงเย็นและเหน็บหนาวหากกลิ่นหอมของชีวิตใหม่ทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นกว่าทุกที
ดาดฟ้า เป็นหนึ่งในไม่กี่สถานที่ที่จะสามารถหาตัวแฮมเจอ เมื่อครั้งที่เขายังสวมเครื่องแบบนักเรียนมัธยมปลายของที่นี่อยู่ กลุ่มเพื่อนที่ขึ้นมานั่งจับจองพื้นที่เพื่อสังสรรค์เฮฮาตอนเที่ยง หรือแม้แต่คาบว่าง เต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะแบบที่เขาชอบ มันเป็นอย่างนั้นเรื่อยมา จน “เรา” เริ่มแยกย้ายกันไปเมื่อปลายปีก่อน เพื่อเตรียมตัวเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย เวลาไม่ค่อยตรงกันทำให้เริ่มหาเวลานัดเจอกันยากขึ้นทุกที
ฤดูใบไม้ผลิที่แล้ว ถึงจะไม่ได้ขึ้นมายืนรับสายลมเย็นตรงนี้พร้อมเพื่อนในกลุ่มคนอื่น แต่แฮมก็ไม่เคยหนาว…เพราะมือคู่นั้น….
ฤดูใบไม้ผลิปีนี้เป็นปีแรกตั้งแต่รู้จักกัน ที่ถูกทิ้งให้ยืนรับความเดียวดายอยู่เพียงลำพังอย่างโหดร้าย
คนตัวเล็กยืนเกาะรั้วเหล็ก ค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง หวังให้สายลมช่วยพัดพาเอาความเหงาที่เกาะกุมหัวใจมาตลอดหลายเดือนพัดผ่านไปเสียที เรื่องบางเรื่องที่มันจบลงแล้ว ก็ไม่ควรไปรื้อฟื้นขึ้นมาอีก…ข้อนั้นเขารู้ดี…เพราะรู้ดีถึงได้อยากลืม
เพราะหากไม่ลืม จนกว่าจะหมดลมหายใจก็คงไม่อาจเริ่มต้นใหม่กับใครได้อีก
พลันหูแว่วเสียงกระซิบของใครบางคนดังขึ้นในความทรงจำ…น้ำเสียงทุ้มนุ่มลึก แต่อ่อนโยน คุ้นเคย และอบอุ่นดั่งพระอาทิตย์ยามเช้า….
‘แฮม.. แฮมม…’
หืม..? อะไรนะ? พูดดังๆ หน่อยได้ไหม…?
‘เย็นนี้ไปกินไอติมกันไหม ร้านตรงสถานีรถไฟเปิดใหม่ ฉันได้บัตรลดมาด้วย’
‘จริงดิ ไปๆ’