06.30
“น้ำค้างลูก”
“น้ำค้าง”
“อีน้ำค้าง”
ฉันเหมือนได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างที่ดังขึ้นจากมาชั้นล่าง แต่ก็คงไม่มีอะไรสำคัญหรอกมั้ง
งั้นฉันขอนอนต่อละกันนะ
.
.
.
07.03
ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาสัมผัสที่แขนของฉัน ตอนแรกมันก็แค่เบาๆ อะนะ แต่พอครั้งที่สามเท่านั้นแหละ
“โอ้ยยยยย” ฉันลุกขึ้นมาจากเตียงทันที พร้อมกับเอามือมาลูบที่แขนอย่างเบาๆ แล้วมองหาสาเหตุที่ทำให้แขนของฉันต้องมาเจ็บแต่เช้า
“อะไรเนี่ยแม่ หนูเจ็บนะ” ฉันพูดออกมาอย่างเซ็งๆ กะว่าจะด่าซักหน่อย ดันเป็นแม่ตัวเองไปซะได้ แล้วใครจะไปกล้าพูดอะไรเล่า
“แกจะไปไหมโรงเรียนน่ะ” แม่ของฉันพูดขึ้น
“ไปดิแม่ แต่สายหน่อยก็ไม่เห็นเป็นไรเลย” ฉันตอบกลับไปอย่างไม่ได้ใส่ใจ เพราะโรงเรียนของฉันไม่ได้อะไรอยู่ไกล แล้วกับคนที่มาสาย อย่างมากก็แค่เซ็นชื่อเท่านั้นแหละ
“ก็ถ้าดินไม่มารอแกอยู่ข้างล่าง ฉันก็ไม่มาปลุกแกหรอกอีน้ำค้าง นอนกินเมืองกินเมือง เดี๋ยวอีกหน่อย ฉันจะพาแกไปหาหมอแล้ว คนอะไรจะนอนได้นานขนาดนี้” แม่ของฉันพูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจ เหมือนกับว่าฉันไปฆ่าใครตายยังงั้นแหละ
“นี่แม่พูดกับหนูเกินไปแล้วนะ อีกอย่างพี่ดินบอกกับหนูว่า วันนี้พี่ดินจะไปโรงเรียนก่อน เพราะมีงานที่ต้องส่งตอนเช้า ยังงั้นพี่ดินจะมาอยู่ข่างล้างได้ยังไง แม่อย่ามาโกหกหนูนะ หนูรู้ทันว่าแม่อยากให้หนูรีบไปโรงเรียนใช่ไหมล่า” ฉันตอบกลับแม่ไปอย่างรู้ทัน
“ฉันจะไปทำกับข้าวต่อแล้ว อยากรู้ก็อาบน้ำ แล้วลงมาดูเอง ” แม่ของฉันพูดขึ้น ก่อนจะค่อยๆ เดินออกจากห้องของฉันไป
“ได้จ้า” ฉันตอบรับคำของแม่ไป แต่ว่านะ พี่ดินจะอยู่ข้างล่างจริงๆ หรอ พี่ดินบอกฉันตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่า วันนี้ให้ฉันไปโรงเรียนเอง แต่ก็ช่างมันเถอะ ฉันต้องรีบไปอาบน้ำได้แล้ว ไม่งั้นแม่ของฉันต้องขึ้นมาอาละวาดอีกเป็นแน่แท้
