“น่านฟ้าครับ” เสียงของ พี่แสงเหนือรุ่นพี่ปี 4 ได้เอ่ยเรียกผมขึ้น
“ครับ ???”
“ฮือออ ทำไมเสียงหวานจัง ^^”
.
.
.
พี่ปี 4 นี่ไม่ใช่ว่ามีโปรเจคกันหรอกหรอ ทำไมไอ้พี่หน้าหล่อคนนี้มันถึงได้ว่างมาเต๊าะผมนัก งานการมีไม่รู้จักไปทำ
ผมคือ น่านฟ้า หนุ่มหน้ามนคนขอนแก่น นักศึกษาสถาปัตยกรรมปี 2 ที่กำลังนั่งปั่นโมเดลส่งอาจารย์ให้ทันสัปดาห์หน้าอยู่กับเพื่อนอีกสองสามคนกลางลานคณะ ตอนนี้ได้ถูกก่อกวนจาก พี่แสงเหนือ รุ่นพี่ปีสี่หน้าหล่อมาดแมนแฮนซัมประจำมหาวิทยาลัย เป็นถึงเดือนมอ มีสาวให้เลือกตั้งมากมาย ไม่รู้ทำไมมันถึงต้องมาตามเต๊าะผมอยู่นั่นและ
“น่านฟ้าครับ” พี่มันยังคงเอ่ยเรียกผมขึ้นอีกครั้ง หลังจากนั่งมองหน้าผมอยู่เงียบๆ ได้สักพัก
“อะไรของพี่เนี่ย”
“ถึงน่านฟ้าจะเป็นชื่อที่ดูกว้างใหญ่ แต่ยังไงมันก็ยังคงมีแสงเหนืออยู่บนนั้นนะครับ” แค่เอ่ยคำที่ชวนอาเจียนยังไม่พอ มันยังส่งยิ้มตาแทบปิดกับท่ามินิฮาร์ทมาให้ผมอีก เฮ้อ ผมเหนื่อยใจ!!!!!! เหนื่อยใจกับมันจริงๆครับ
“โอ้ยยยยย เอาอีกแล้วนะไอ้พี่แสงเหนือ”
“จะเอาตรงนี้เลยหรอ นี่มันมหา’ลัยนะ อดทนไว้ก่อนนะครับ” พี่มันว่าขึ้นพร้อมกับเอี้ยวตัวเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ ผม