19:30
คฤหาสน์มาเฟียหลังใหญ่
“ วันนี้พี่ ครูซ กลับบ้านหรอครับ” ผมเอ่ยถามคนผู้เป็นแม่ที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ตอนนี้
ผมชื่อ ไลม่อน เป็นลูกคนสุดท้องของบ้าน และมีครูซเป็นพี่คนโต ตอนเด็กๆ ผมติดพี่มันมาก พักหลังมานี้ตั้งแต่ที่พี่มันไปทำงานให้ป๊าก็ไม่ค่อยมีเวลามาเล่นกับผม ลำพังแค่งานที่บริษัทก็แทบจะไม่มีเวลาจะพักอยู่แล้ว
“ พี่บอกว่าคิดถึงเราน่ะ เลยจะแวะมาหา” หญิงสูงอายุตรงหน้าได้เอ่ยตอบ
“นั่นไงมาพอดีเลย” สิ้นสุดเสียงของแม่ ผมเลื่อนสายตาไปทางประตูที่พี่ชายคนโปรดกำลังเดินยิ้มเข้ามาเลยอดที่จะทักอย่างแซวๆไม่ได้
“นึกว่าจะลืมน้องไปซะแล้ว” ผมเอ่ยขึ้น
“น้องชั่วๆอย่างมึงใครจะไปลืมลง สวัสดีครับแม่” พอเอ่ยย้อนผมอย่างเอ็นดูปนจิกกัดเล็กน้อยเสร็จมันก็ไม่ลืมที่จะหันไปทักทายแม่
“ทันทีที่เจอหน้าก็ตีกันเลยนะ มากินข้าวก่อนสิแม่จัดโต๊ะเสร็จพอดี” เมื่อคนเป็นแม่เอ่ยขึ้นเช่นนั้น ผมกับพี่จึงเดินไปที่โต๊ะกินข้าวอย่างว่าง่าย
.
.
.
23:00
ณ ห้องนอนของไลม่อน
“ไลม่อน พ่อฝากกูให้มาบอกมึง ว่าพรุ่งนี้ไปดูอาวุธล็อตใหม่ที่ฮ่องกงให้หน่อย” ครูซเดินเข้ามาในห้องของผมพร้อมเอ่ยพูดขึ้น
“ทำไมเฮียไม่ไปเองอ่ะ” ผมถามออกไปด้วยความงุนงงเล็กน้อยว่าทำไมป๊าถึงให้ผมไปแทนที่จะเป็นพี่ชายคนที่ทำงานให้บริษัทป๊าอยู่ตอนนี้ แถมเขาน่าจะรู้เรื่องอะไรพวกนั้นมากกว่าผมด้วยซ้ำ