ท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มกับแสงไฟหลากสีในผับชื่อดังแห่งนี้ ฉันมองดูผู้คนที่เต้นเริงร่ากันอย่างมีความสุขสนุกสนาน พวกเขาเมามายแต่ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ บนชีวิตที่มีเวลาได้ปลดปล่อยและพักผ่อนหย่อนใจนี้ ฉันไม่เคยได้สัมผัสมันเลยมานานมากแล้ว
ฉันชื่อพลอยน้ำผึ้งเป็นสาวเสิร์ฟอยู่ในที่แห่งนี้ ฉันต้องทำงานหนักเพื่อไปใช้หนี้ก้อนโตจากการเสียพนันของแม่ ส่วนพ่อของฉันท่านได้จากฉันไปแล้วด้วยโรคตับแข็งจากการกินเหล้าเยอะตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฉันไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยต่อเหมือนคนอื่น ฉันต้องมาทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำ นี่เป็นเวลาเที่ยงคืนเข้าแล้วฉันเหนื่อยล้าจนแทบอยากจะหลับตาล้มลงนอนอยู่ตรงนี้เลยให้ได้ พรุ่งนี้ฉันต้องรีบตื่นเช้าขึ้นมาเพื่อมาขายน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ต่อ ก่อนที่ฉันจะถูกอะไรสักอย่างชนเข้าอย่างจัง
“โอ้ย แกมองไม่เห็นคนรึยังไง” สาวนุ่งสั้นเอวบางต่อว่าฉันก่อน ดูเหมือนเธอจะเมาอยู่นะ และฉันก็ไม่ได้เป็นคนเดินชนเธอด้วย
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริงๆค่ะ” ฉันต้องขอโทษเธอทั้งๆ ที่ไม่ได้อยากทำแม้แต่น้อย ฉันก้มหน้าแอบกัดฟันตัวเองแน่น
“รองเท้าฉันเลอะเหล้าหมดเลย แกรู้ไหมว่ารองเท้าคู่นี้มันราคาเท่าไหร่”
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้จริงๆค่ะ” ฉันขอโทษขอโพยเธอไปอีกรอบ
“รองเท้าคู้นี้มันมีค่ามากกว่าเงินเดือนของแกตั้งหลายเดือนซะอีกนะ ก้มลงไปเช็ดให้ฉันเดี๋ยวนี้”
“นี่แก หยุดเถอะมันไม่ได้เป็นไรมากซักหน่อย แถมเขาก็ขอโทษแล้วด้วย” เพื่อนสาวของเธอห้ามปราม พร้อมพยายามจะพาเธอออกไปจากตรงนี้
“ฉันไม่หยุด ! แกจะไปสนใจทำไม มันก็แค่เด็กเสิร์ฟกระจอกๆ คนหนึ่งเท่านั้นเอง!”
