ภายใต้ต้นใบไม้ใหญ่ที่มีใบไม้ปลิดปลิวจากลมเบาๆในยามบ่าย มีชายหนุ่มสหายสองคนกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน แสงแดดจากพระอาทิตย์ที่ส่งลงมาบนพื้นดินไม่ได้ทำให้แสงสว่างในความรักของพวกเขามันถูกบดบังไปแม้แต่น้อย
“วันพรุ่งมีงานลอยโคมที่วังหลวง เจ้าจะไปกับข้าหรือไม่ สหาย”
“ข้าก็ต้องไปกับเจ้าสิ ”
“งั้นเจ้ามาพบข้าที่หน้าหมู่บ้านในยามพระอาทิตย์ตกดิน ข้าจะไปคอยเจ้าอยู่ที่นั่น”
.
.
.
หนึ่งพันปี ผ่านไป
ชื่อของผมคือ หวงจื่อ ผมเป็นจิ้งจอกหางขาวที่เฝ้ารอคอยสหายรักกลับมา หลังจากคืนวันลอยโคมที่ข้าศึกบุกมาตีเมืองหลวง ผมก็ไม่ได้เจอกับ ฮุ่ยฟาง อีกเลย เขาหายไปตั้งแต่วันนั้น เราจากลากันโดยที่ไม่ได้บอกกล่าว จึงทำให้ความรักระหว่างเราสองคนมันเหลือเพียงแค่ความเจ็บปวดที่ฝังลึกอยู่ในใจของผม ทุกอย่างบนโลกมันล้วนเปลี่ยนแปลงไป ผมยังคงเฝ้ารออยู่ตรงที่เดิมที่เรานัดกันในคืนนั้น
แต่ทั้งหมดมันก็เป็นเพียงฝันลมๆ แล้งๆ เมื่อผมรอฮุ่ยฟางบนโลกมาแล้วเป็นพันปีแล้ว รอ…รอวันที่ฮุ่ยฟางจะกลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีกครั้งหลังที่เขาได้จากไปแบบไม่มีวันหวนกลับ
“ข้าอยู่บนโลกมาแล้ว 1000 ปีไม่มีวันไหนเลยที่ไม่คิดถึงเจ้า”
“ขอให้เบื้องบนส่งเจ้าลงมาเถิด” ผมได้แต่ภาวนาให้เบื้องบนได้เห็นใจในความรักที่ผมมีต่อฮุ่ยฟาง
