ในคืนๆหนึ่งท่ามกลางสะพานลอยขนาดใหญ่ที่มีรถสัญจรกันไปทั่ว แสงจากเสาไฟที่ส่องสว่างไปยันทุกบริเวณ เสียงรถบรรทุกที่วิ่งด้วยความเร็วประมาณ 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ในบรรยากาศแบบนี้ไม่มีใครสามารถข่มตาลงนอนได้ แต่กับบางคนที่ไม่มีทางเลือกอะไรมากมายนักการได้มานอนที่นี้ถือเป็นทางออกทางเดียวในชีวิต ความลำบากเป็นสิ่งที่ใครก็ไม่อยากพบเจอ แต่เธอคนนี้ไม่สามารถเลือกอะไรได้เลย
“เราจะนอนกันที่นี่จริงๆ หรอจ๊ะยาย”
“ทนนอนไปก่อนนะหลานรัก เราไม่มีที่ไปแล้ว”
.
.
.
ใครจะไปคิดว่าเด็กสาววัยเพียง 15 ปี จะต้องมามีชีวิตที่ตกระกำลำบากแบบนี้ ชีวิตของเธออาภัพพ่อแม่มาตั้งแต่เด็กๆ เธอต้องอาศัยอยู่กับยายเพียง 2 คน แม่ของเธอเอาเธอมาทิ้งไว้กับยายที่บ้านเช่าแห่งหนึ่ง โดยแม่จะส่งเงินค่าบ้านและค่าใช้จ่ายมาให้ยายทุกๆเดือน เธอมีชีวิตที่ไม่ได้สมบรูณ์แบบมากนัก แต่ชีวิตของเธอในตอนนั้นก็ยังไม่ได้ถึงกับตกระกำลำบากอะไร เพราะเธอมีแม่ที่ส่งเงินมาให้ตลอด ถึงแม้ว่าแม่จะไม่เคยมาหาเธอก็ตาม
“วันนี้ท้องฟ้าสีเทามากเลยจ้ะยาย เหมือนฝนกำลังจะตก”
