“บ่น พี่มาร์ทเขากลับมาแล้วนะลูก”
เสียงแม่ดังมาจากในครัว ทำให้ผมชะงักไปกับคำที่แม่บอกว่า มาร์ท พี่ชายข้างบ้านกลับมาจากเรียนต่อแล้ว ผมจะไม่เซ็งเลยถ้าเมื่อก่อนเราสองคนเป็นพี่น้องที่รักใคร่ปรองดองกัน แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิครับ ก็ในเมื่อสมัยก่อนตอนพี่เค้ายังอยู่บ้าน เราทะเลาะกันแทบทุกวัน มีเรื่องให้กัดกันตลอด แต่ที่บ้านพี่เขาคือทุกคนเอ็นดูผมมากนะครับ ยิ่งตอนพี่เขาไม่อยู่นะครับผมเหมือนเป็นลูกชายอีกคนของบ้านเขาเลยครับ เพราะผมชอบปีนรั้วบ้านข้ามฝั่งไปขอปีนเก็บมะม่วงบ้านเขาบ่อยๆ
ถึงเมื่อก่อนผมจะแสบซนขนาดไหน เรียกได้ว่าเป็นหัวหน้าแก๊งเด็กในหมู่บ้านเลยนะครับ แต่ตอนนี้ก็ลดๆ ลงบ้างแล้วครับ พอโตขึ้นอะไรหลายๆ อย่างก็ทำให้เราเปลี่ยนไปตามสภาพแวดล้อมอ่ะครับ
“บ่น เดี๋ยวเอาแกงส้มที่แม่ทำไปให้บ้านป้านีด้วยนะ” ป้านีที่แม่พูดถึงก็คือแม่พี่มาร์ทเขานั้นแหละครับ ปกติเวลาบ้านใครทำอาหารก็มีแบ่งไปให้กันบ้างครับ เราอยู่กันอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัยครับใครมีเรื่องเดือดร้อน ถ้าพอช่วยได้ก็ช่วยกันครับ
.
.
.
ตึ๊งตึง! ตึ๊งตึง!
ผมกดออดประตูบ้านป้านีครับ รอสักพักก็มีผู้ชายตัวสูง หน้าตาดีคนหนึ่งมาเปิดประตูบ้านให้ พอประตูเปิดออกเขามองหน้าผมนิ่งเลยครับ ผมก็มองเขากลับ ให้เดาคงจะเป็นไอ้พี่มาร์ทที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศแน่ๆ เราไม่เจอกันเกือบ 5 ปีครับเขาคงจำผมไม่ได้มั้ง หน้าเขาดูสงสัยเล็กน้อย ดูทำหน้าเข้าอย่างขำอ่ะ
“มาหาใครครับ” พี่มาร์ทเอ่ยถามขึ้นหลังจากมองสำรวจผมเรียบร้อย คงยังดูไม่ออกว่าผมเป็นไอ้เด็กที่เมื่อก่อนเล่นซนไปวันๆ และเคยก่อกวนเขาอยู่บ่อยๆมั้งครับ
“แม่ให้เอาแกงส้มมาให้ป้านีอ่ะ เอ่า เอาไปเร็ว เอา” พอผมยื่นถ้วยแกงส้มให้แล้วก็หันหลังเดินกลับบ้านเลยครับ
